Arhiv tekstova

Slobodan Vuletić mnogim je Mitrovčanima poznatiji pod nadimkom Fikus, te je osoba za koju rijetko tko u Srijemskoj Mitrovici nije čuo. Po struci je učitelj, no životni su ga putovi usmjerili u druge pravce. Svoj dar za umjetnost izražava kroz mnoge oblike – od izrade predmeta od drveta, pisanja haiku poezije i glume, a preživljava, kako kaže, baveći se šiacu masažom.

 

Vaše današnje zanimanje nije u svezi s vašom završenom školom i strukom. Otkud ta promjena?

Diplomirao sam na Pedagoškoj akademiji »Dušan Vukasović Diogen« u Srijemskoj  Mitrovici 1993. godine za nastavnika razredne nastave, što je kovanica za stari lijepi naziv učitelja. Diplomirao sam s temom nadrealizam u dječjoj književnosti – Aleksandar Vučo. Kako nisam imao »stričeka« za ravnatelja niti jedne osnovne škole postao sam nezaposlen u struci i tako je sve do sada. Unatoč svemu, veoma sam zahvalan svim svojim profesorima što su me učili i naučili i što sam stekao svestranu naobrazbu koja me je i te kako oformila za moju današnju multidiciplinarnost.  

 

Gdje se sve nalaze vaši umjetnički radovi?

Moji radovi su česti u domovima, kao i u kafićima i restoranima koje drže moji prijatelji, također su našli svoje skromno mjesto i na nekoliko izložbi. Inspiraciju nalazim u prirodi, »od nje k njoj«, što obuhvaća sve oko nas, a što također utječe na moje iskazivanje u raznim materijalima. Kada me pitaju kako sam napravio neku skulpturu, obično odgovaram: Uz pomoć Boga, rijeke Save i malo mene. Svoj stil sam nazvao umjetnička reciklaža, jer ne siječem stabla za svoje radove niti su ona posječena da bih ja nešto napravio, već ih nalazim odbačena – što od ljudi što od prirode. Isto tako od mnogih drugih odbačenih predmeta pokušavam nešto napraviti i udahnuti im neki drugi život, neku vrstu umjetničke reanimacije. Moji motivi na radovima najčešće su žene, životinje i religijska tematika, a u posljednje vrijeme idem i u neku vrstu mistike. Sudjelovao sam na izložbama širom Vojvodine.

 

A masaža?

»Ars longa,vita brevis«, što bi rekli Latini – život je kratak, a umjetnost je vječna. No, kako se od umjetnosti teško živi, a kruh treba jesti, završio sam i za profesionalnog masera (relaksacijska, sportska, refleksološka i šijacu masaža), pa obično za sebe ukratko velim – živim za umjetnost, a preživljavam od masaže. Vremenom sam stekao epitet: zlatne ruke Srijema ili magic hand of Sirmium. Možda jednog dana tako i  nazovem svoj salon, ali o tom – po tom.

 

Jedan ste od rijetkih pjesnika haiku poezije iz Srijema. Otkud ljubav prema toj vrsti poezije?

Poezija me je oduvijek interesirala, posebice nakon otkrića čudesne forme japanskog haikua, po kratkoći forme slična bećarcu, ali i u mnogome različita. Moram istaknuti veliki utjecaj profesora matematike iz Zagreba Vladimira Devidea i njegove knjige o haiku poeziji na moje stvaralaštvo. Zahvaljujući haiku poeziji stavio sam svoje mjesto Laćarak na umjetničku kartu svijeta. Haiku poeziju pišem skoro dvadeset godina, zastupljen sam u dva zbornika haiku poezije iz Srijema »Lahor bere lipu« u nekadašnjem jugoslavenskom »Lijepo je biti lasta«, kao i u časopisima »Haiku  novine« i »Paun«. Osobito mi je značajno i drago objavljivanje mojih pjesama u japanskim novinama »Ko«, »Azami« i »Daily yomiuri«. Haiku za mene predstavlja ljepotu trenutka. Osim u haiku obliku pišem poeziju i u dužoj formi, tako da sam zastupljen i u zbornicima broj 3 i 4 palićkog Poet-festa kao i beogradske »Skadarlije« i šidske »Šidine«.

 

Kako ste se opredijelili i za glumu?

Glumio sad od malena – prvo u obiteljskim predstavama za svoje najbliže, poslije na školskim priredbama, sve do romskog kazališta Bara Jaga (velike vatre) iz Mačvanske Mitrovice, gdje sam glumio u Lorkinoj »Krvavoj svadbi«. Svoj »gen« za glumu naslijedio sam od materinog oca Ivana Modrića koji je, po riječima proslavljenog Krste Papića, bio najbolji naturščik ex yu prostora. On se proslavio u filmu »Lisice«, prvom filmu koji se bavio tematikom Informbiroa i SSSR-a. Na RT Vojvodinu i u njihovu emisiju Faca došao sam uz pomoć čuvenog mitrovačkog pjevača Branka Badžića - Šloga. Sudjelovao sam 4. veljače u prvom krugu i 1. travnja u drugom krugu, a ušao sam u top 16 vojvođanskih faca. Zadovoljan sam svojim nastupom, kojeg pozitivno ocjenjuju i moji sugrađani, što sam saznao u razgovorima s njima na ulici. 

U kukuruzima                                                                                                                                         

po mirisu duhana                                                                                                                                          

nađoh oca

 

Garov mješanac                                                                                                                                        

zavijani salaši                                                                                                                                          

plavi se lavež

 

Skakućemo                                                                                                                                            

pričamo ćutimo                                                                                                                                          

mjesec štap i ja